Kuhn Adolf (1865–1937), lekarz epidemiolog, higienista, organizator służby zdrowia. Ur. 31 V w Krakowie, wychowywany był po śmierci rodziców przez stryja Adolfa, architekta we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie studiował w l. 1882–8 medycynę na UJ, gdzie doktoryzował się w r. 1888. W l. 1888–9 pracował w szpitalu garnizonowym w Wiedniu, w l. 1889–93 w krajowym szpitalu powszechnym we Lwowie, w 1893–4 był asystentem sanitarnym namiestnictwa we Lwowie, w 1894–1900 lekarzem powiatowym w Trembowli, a w 1900–7 w Drohobyczu, w l. 1907–18 inspektorem sanitarnym namiestnictwa we Lwowie. W r. 1918 był jednym z kandydatów na ministra zdrowia w Wiedniu. W r. 1919 był dyrektorem okręgowego urzędu zdrowia w Kielcach, w l. 1919–28 inspektorem lekarskim województwa we Lwowie, w l. 1929–34 referentem spraw inwalidów wojennych we Lwowie. K. na tych stanowiskach zasłużył się jako epidemiolog i lekarz przemysłowy; m. in. był w r. 1913 delegatem rządowym do walki z durem osutkowym w ośrodku robotniczym San Bartolomeo koło Triestu, a w l. 1914–6 delegatem do zwalczania ospy i duru osutkowego w obozach jenieckich i ewakuacyjnych w Austrii, w l. 1916–7 do zwalczania endemicznej zimnicy w Białej, Bielsku i Oświęcimiu, w l. 1919–21 w nadzwyczajnym komisariacie do zwalczania epidemii w Małopolsce Wschodniej. Drugim polem jego działania była higiena społeczna. Reprezentował Austrię na międzynarodowych zjazdach higieny szkolnej w Paryżu w r. 1910 i Dreźnie w r. 1911, na przeciwgruźliczym w Rzymie w r. 1912; w r. 1926 delegowany był przez Polskę do poznania organizacji epidemiologii i higieny społecznej Jugosławii. Walczył o podniesienie autorytetu i uposażenia lekarzy państwowych; już w r. 1912 wystosował do władz memoriał w tej sprawie, w r. 1917 opracował wraz z J. Opieńskim projekt reorganizacji państwowej służby zdrowia w Galicji; w t. r. na ogólnoaustriackim zjeździe lekarzy państwowych w Wiedniu energicznie bronił prawa lekarzy do prywatnej praktyki. Dla centralnej komisji kodyfikacyjnej polskiego prawa sanitarnego opracował w r. 1924 nieopublikowany referat Lekarz powiatowy.
Zajmował się również pracą społeczną i organizacyjną. W l. 1898–1900 był w Trembowli prezesem «Sokoła». W l. 1912–8 był sekretarzem Krajowej Rady Zdrowia, w 1920–8 komisarzem rządowym przy egzaminach dyplomowych medycznych na Uniw. Jana Kazimierza. Przez długie lata był wiceprezesem Lwowskiego Tow. Higienicznego, w którym przewodniczył też sekcji higieny wsi oraz redagował Higieniczną Biblioteczkę Powszechną; był wieloletnim członkiem Wydziału Związku Lekarzy Rządowych, w Lwowskim Tow. Lekarskim przewodniczył w l. 1924–8 komisji medycyny przemysłowej, a w l. 1928–30 całemu towarzystwu. Od r. 1922 wchodził w skład zarządu Lwowskiej Izby Lekarskiej, w l. 1924–6 jako jej sekretarz, w 1928–9 jako jej naczelnik, w 1929–34 jako szef biura. Był sekretarzem generalnym redakcji i redaktorem odpowiedzialnym „Polskiego Czasopisma Lekarskiego” (1921) i „Polskiej Gazety Lekarskiej” (1922), a w r. 1923 przewodniczącym komitetu redakcyjnego „Polskiej Gazety Lekarskiej” we Lwowie. Opublikował 37 prac w „Przeglądzie Lekarskim”, „Polskiej Gazecie Lekarskiej”, „Przeglądzie Higienicznym”. Dotyczyły one organizacji służby zdrowia, epidemiologii, higieny społecznej, spraw zawodowo-lekarskich (Reforma studiów lekarskich w Polsce, „Pol. Gaz. Lek.” 1934, i in.).
Miłośnik muzyki klasycznej i doskonały skrzypek, zorganizował znany amatorski zespół z profesorów medycyny we Lwowie z udziałem m. in. H. Kadyia, N. Gąsiorowskiego, A. Szulisławskiego, J. Raczyńskiego, A. Majewskiego (sen.), K. Brończyka; w l. 1909–23 należał też do zarządu Tow. Muzycznego we Lwowie. Zmarł we Lwowie 11 I 1937 r. Pozostawił córkę Jadwigę.
Pamiętnik jubileuszu 25-lecia prof. Korczyńskiego, 1900 s. 217; – „Now. Społ.-Lek.” 1937 nr 4 s. 54 (W. Nowicki); „Pol. Gaz. Lek.” 1937 nr 3 s. 59–60 (W. Nowicki, fot.); „Roczn. Najw. Izby Lek.” 1938 s. 930; – Arch. UJ: S. II 135, S. II 519; – Wspomnienie córki Jadwigi w materiałach PSB (bibliogr. prac K-a).
Stanisław Brzozowski